Cierpienie to uczucie,
Które zawsze z Nim było.
Od dziecka,aż po starość
Wokół Niego krążyło.

Kiedy ma lat osiem,
Matka Mu umiera.
Jej brak w dorastaniu
Bardzo Mu doskwiera.

Cztery lata później,
Brat odszedł kochany,
W sercu rany.

Lecz on choć tak młody,
To się nie poddaje,
Swoje życie bez reszty
W ręce Matki Boskiej oddaje.

Odtąd Ona Go wiedzie
Przez życia rozstaje,
Aż nagle Wielkim Papieżem
Polakiem się staje.

Cierpienie znów nadeszło
By doświadczyć Go srodze,
To trzy kule stanęły
Na Jego apostolskiej drodze.

Jednak nie tym razem
Śmierć jest Mu pisana,
Krzyż musi nieść dalej
Aż do bram domu swego Pana.

I niesiego go mężnie,
Choć z widocznym trudem.
Nie skarży się i nie płacze,
Przed kochającym Go ludem.

Zawsze uśmiechnięty,
Zawsze żartujący,
Choć tak naprawdę
Za nas i dla nas cierpiący.

Nadeszła wkońcu chwila
Ulgi od zmęczenia.
Trzeba odejść,
Dokonać przeznaczenia.

Odchodzi cicho,
Odchodzi spokojnie.
Odeszło cierpiewnie,
Przyszło ukojenie.

Żył by pokazać nam
Godność człowieka,
Co przed cierpieniem i przeznaczeniem
Nigdy nie ucieka.

Lecz stawia mu,czoła
Do przodu wciąż prze,
Bo ono jest potrzebne
By zahartować Cię.

    





Jan Paweł II




Jan Paweł II
To wielka postać
Świata całego.

Wybraniec Boga,
Który zrodzon
Z narodu polskiego.

"Papieżem Pielgrzymem"
Słusznie nazywany.
Jest i już będzie,
Przez nas kochany.

Dziś stoi w oknie
Pana Naszego
I błogosławi nam wszystkim
Z serca całego.

Wołał nas,
A my przyszliśmy do niego
Z modlitwą na ustach,
O pełne łask, wieczne życie Jego.